De Maanvis

VIRTUEEL DIER IN AUGMENTED REALITY

De maanvis is een van de indrukwekkende dieren die je kunt leren kennen tijdens de Grand Large-ervaring.

Als de maanvis aan het oppervlak drijft en de zonnestralen in zich opneemt, profiteert hij daarvan om zich te laten ontdoen van parasieten door bepaalde vogels. Doorgaans zitten er inderdaad een veertigtal verschillende soorten parasieten op zijn huid, die hij op verschillende manieren probeert kwijt te raken.

Waar vind je dit dier?

Als grootste beenvis vertegenwoordigt hij het leven in de volle zee, aan het oppervlak van de oceaan en ook in de diepte.

Hoe herken je dit dier?

De maanvis met verwijzing naar zijn Latijnse naam Mola mola is een pelagische soort waarvan het atypische silhouet gemakkelijk te herkennen is.



Een ovaal lichaam, zijdelings samengedrukt, met een kleur die varieert van zilvergrijs tot wit, op de kop een uitwas, heel kleine borstvinnen en een rug- en anaalvin die met hun lengte de vis bijna dubbel zo hoog kunnen maken. De staartvin is in de loop van de evolutie verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een aanhangsel dat we clavus noemen; dit verbindt de rugvin met de anaalvin, maar helpt niet bij de voortstuwing. Om zich voort te bewegen gebruikt de maanvis zijn rug- en anaalvinnen.



Hij zwemt vaak aan het wateroppervlak, waardoor zijn rugvin kan worden verward met een haaienvin. De maanvis zwemt inderdaad ofwel rechtop met zijn rugvin mooi opgericht, waardoor hij een wrikkende beweging maakt, ofwel gelegen op zijn zijkant waarbij hij zich door de stroming aan de oppervlakte laat meevoeren. Dit laatste doet hij waarschijnlijk om zijn thermische reserves terug op te bouwen. Zijn Engelse naam, sunfish, zou daarnaar verwijzen. Vreemd genoeg zou de Nederlandse naam van de vis afkomstig zijn van de ronde vorm van zijn lichaam: ‘s nachts lijkt zijn silhouet op de weerspiegeling van de maan in de zee.



De maanvis heeft geen schubben en ook geen zwemblaas.

Wat maakt dit dier bijzonder?

De maanvis stopt nooit met groeien: zijn groei is rechtstreeks gekoppeld aan de dieren waarmee hij zich voedt. Om het eenvoudig te zeggen: hoe meer hij eet, hoe groter hij wordt.



Naar schatting zou in de Middellandse Zee een maanvis van 120 kg dagelijks ongeveer 71 kg kwallen eten.



De toename van de populatie van deze vissen kan gelinkt worden aan het fenomeen van gelatinatie van de oceanen: een term die wordt gebruikt om de wildgroei van kwallen aan te duiden, die ongetwijfeld wordt bevorderd door de klimaatverandering, maar ook door de overbevissing op de soorten die kwallen eten. De maanvis is ongevaarlijk en heeft weinig vijanden. De stijging van het aantal maanvissen kan ook in verband worden gebracht met de achteruitgang van de haaienpopulaties, een van de weinige predators van deze vis. 100 miljoen: dat is het aantal eieren dat een maanvis per legbeurt kan leggen, dit is dan ook meteen de beenvis die het meeste eieren legt. De eieren worden vrijgelaten in het water en bevrucht door mannelijke gameten. Bij de geboorte zijn de kleine maanvissen slechts een paar millimeter groot en bedekt met stekels die verdwijnen naarmate ze groeien.

Bedreiging en beschermingsmaatregel

Hij raakt verstrikt in drijfnetten en valt ten prooi aan plastic zakken die hij inslikt omdat hij denkt dat het kwallen zijn.